You are currently browsing the monthly archive for مارس 2011.
به نام خداوند مهربان
یک مشکل زمانی فراموش میشه که حل بشه نه اینکه از جلوی چشم دور بشه .
9 فروردین 1390
به نام خداوند مهربان
شاید شاخص ترین حسنی که برای نظام های دموکراتیک توسط بزرگان برشمرده می شود،وجود درهای همیشه باز بر روی منتقدان حاکمین آن هاست .
این خصوصیت باعث می شود تا حاکم پیش از آنکه نارضایتی های عموم مردم افزایش یابد به فکر اصلاح امور مردمی که بر آن ها حکومت می کند برآید و در اینجا آنچه نقش مهمی ایفا می کند رابطه ی بی پرده و مستقیم حاکم با مردم است .
همچنین در بحث حقوق حاکم و مردم بر یکدیگر در فرمایشات حضرت علی از حقوقی که حاکم نسبت به مردم دارد،نقد مردم جامعه نسبت به حاکم است یعنی نقد مردم جامعه نسبت به حاکم موهبتیست برای حاکم نه ظلمی نسبت به او .
آنچه که در دل این تئوری ها نهفته است خصوصیت نقدپذیری از سوی حاکم برخاسته از مردم و نقد منصفانه از سوی مردم است .تأکیدم بر کلمه ی مردم در این دو خصوصیت که با یکدیگر تلازم هم دارند از این باب است که جامعه را از بالا به پایین نگاه نکنیم یعنی نگوییم که حاکم فلان خصوصیت بد را دارد،دیکتاتور است و مردم در دیکتاتوری یا ایجاد بسیاری خصوصیت بد در او بی تأثیر هستند .
اینکه در جوامع غربی دموکراسی در جان مردم رسوخ کرده و جامعه به غیر از دموکراسی به پاشنه ی دیگری نمی چرخد یا اگر بچرخد چرخشش دیر نمی پاید و می ایستد تفاوت بزرگیست که آن جوامع و ملت ها با ما ایرانیان دارند .ما که هنوز پای افتخار به میان می آید از کشورگشایی یا فلان سخن پادشاهانمان سخن می گوییم،ما که شاهمان طی حرکت مردمی سقوط می کند باز بعد از سال ها از نیکی های او یاد کرده و دیکتاتورپرستی می کنیم .انقلاب سال پنجاه و هفت نمونه ای از این خوی تاریخی مردمان ماست که از هر کسی دیکتاتور و شاه می سازند چه آن فرد پیشینه ی سلطنتی و پادشاهی داشته باشد،چه فقیهی باشد با خصوصیات کاریزماتیک و چه روضه خوانی که توانایی خاصی در الدرم بلدرم کردن هم نداشته است .
مردم ما یک روز آن قدر طرف را بالا می برند که روزی دیگر اگر از او بدی ای دیدند یا نمی پذیرند او هم می تواند اشتباه کند و شعار مرگ بر او و اعدام باید گردد و امثالهم سر می دهند یا اینکه اصلاً نمی پذیرند طرف بد کرده و او را چهره ای مقدس می پندارند .آن قدر از طرف تعریف و تمجید می کنند که یادش می رود او هم یک انسان است از خود این مردم و تصور می کند فردی مقدس است و برگزیده ی الهی و اگر کسی هم بر او نقدی می کند دشمن او و خداست و اگر هم فردی انتقادپذیر بوده باشد هم! در این پروسه ی دیکتاتورسازی تبدیل به یک دیکتاتور تمام عیار می شود .
تا زمانی که مردم جامعه ی ما انتقاد از خود و علایق و وابستگی هایشان را بر دیگران و جلوتر از آن ها بر خود و خانواده هایشان حرام می دانند و سعی در لاپوشانی عیب و ایرادهایشان دارند،دیکتاتورها ابتدا در خانه ها و سپس در جامعه و در سطح حاکمیت آن پایدار خواهند بود .
7 فروردین ماه 1390
به نام خداوند مهربان
جزء خوهای بد بسیاری از ایرانی ها این است که در ابتدای هرگونه آشنایی و علی الخصوص ازدواج با شخصی و به طور خاص تر بافردی غریبه،گربه اش را دم حجله بکشند .در اینکه این خوی عکس العملیست در مقابل بی جنبگی و کم ظرفیتی اکثر ما ایرانی ها یا نه خوییست مستقل که در قبال هر کسی صورت می گیرد نمی توانم نظر قطعی بدهم بهرحال در عده ای عامل اول صادق است و در عده ای دومی و در عده ای هر دو عامل در این گربه کشی نقش ایفا می کنند .
فاصله ی ما از مهربانی و اعتماد آن چیزیست که فراتر از این دلایل برایم عذاب آور است یعنی بجای اینکه با مهربانی و ایجاد اعتماد بر دل یکدیگر غلبه کرده و کژی هایمان را به راستی تبدیل کنیم به گربه کشی و بدخلقی و حال و حالگیری روی می آوریم،بجای اینکه خودمان را به منابع مثبت اخلاقی متصل کنیم و از آن ها بهره بگیریم متوسل به زور و زورگویی و بداخلاقی می شویم غافل از اینکه «خشت اول چون نهد معمار کج،تا ثریا می رود دیوار کج«،تخم بد اخلاقی ای که در خاک زندگی هایمان می کاریم به آن راحتی که بار می دهد قابل ریشه کنی نیست،آن بداخلاقی،بداخلاقی های دیگر در پی می آورد،کینه رذیله ای نیست که به راحتی از دل ها رخت بربندد آنگاه که با تکیه بر چنین ضرب المثل هایی حتی به طور ناخواسته و ناآگاهانه،ایجاد می شود .
آنچه به عنوان راه حل به ذهن من می رسد این است که باید در خودمان ظرفیت محبت کردن و محبت دیدن را ایجاد کنیم تا با نوشیدن می محبت و اعتماد و مست شدن با آن ها،سراغ بدمستی و گربه کشی دم حجله نرویم .
بی ربط! نوشت : نوشته ای تقریباً طولانی رو دیروز نوشتم اما بنابه مصلحت اندیشی هایی از پست کردنش خودداری کردم .
7 فروردین 1390
فریـــــــــاد یک مورچه 